Serpil Kalak - Kunstenares
Serpil Kalak (1968) is geboren in de stad Denizli in het zuidwesten van Turkije. In 1974 verhuisde Serpil met haar ouders naar Nederland. Veel Turkse mannen gingen in die periode op zoek naar werk als gastarbeider. Hoewel Serpil’s vader zich kon aanpassen aan zijn nieuwe leven, had haar moeder moeite om haar geboorteland achter zich te laten. Heimwee overviel haar en in 1976 keerde Serpil samen met haar moeder, zus en broer terug naar Turkije. Ze brachten bijna drie jaar door in het huis van hun oma in hun oude dorp. Die korte, maar onvergetelijke periode heeft een diepgaande invloed gehad op Serpil Kalak’s werk tot op de dag van vandaag. In december 1979 vertrokken ze voor de tweede keer naar Nederland, dit keer definitief.
Wat doet Serpil?
In 2013 voltooide Serpil haar opleiding aan de kunstacademie IKO in Hoogstraten (België),
waar ze werd bekroond als laureaat. Ze behaalde haar diploma in de hogere graad
schilderkunst. Schilderen en tekenen waren voor haar al van jongs af aan vanzelfsprekend.
Het was gewoon een deel van haar identiteit. Ze versierde haar schoolschriften en verslond
stripboeken vanwege de prachtige tekeningen. Tekenen was iets wat ze altijd en overal
deed.
Om meer te leren over verschillende technieken en stijlen, besloot ze de zevenjarige
opleiding in Hoogstraten te volgen. Het was daar dat ze haar voorliefde en vaardigheden
voor grafisch werk ontdekte. Haar docenten stimuleerden haar om een eigen stijl te
ontwikkelen, gekenmerkt door een grafische benadering met overwegend zwart-witte
elementen en een overvloed aan patronen, vormen en lijnen. Haar kunstwerken
weerspiegelen tevens haar persoonlijke verhaal en herinneringen. Ze is een dromer, een
verhalenverteller - maar dan in beeldvorm.
Wat kan Serpil?
Zolang het maar met tekenen te maken heeft alles. Of het nu gaat om het creëren van een
enkel beeld of het vertellen van een (strip)verhaal. Of het nu om grote of kleine formaten
gaat. Ze werkt zowel in opdracht als op basis van vrije interpretatie. Haar fantasie kent
geen grenzen, net als haar toewijding. In alles wat Serpil doet, streeft ze naar perfectie. Ze
gaat altijd tot het uiterste om ervoor te zorgen dat het resultaat uitstekend is.
Ze maakt gebruik van allerlei materialen, variërend van potloden, pennen en stiften tot
verf, inkt en een enkele keer houtskool. Een kleine opsomming van de mogelijkheden: schilderijen,
illustraties in het algemeen (magazine, krant, boek), decors, muurschilderingen, enzovoort!
Serpil's verhaal
Het huis van Oma
Serpil heeft voor haar afstudeerproject een maquette gemaakt van het huis van haar oma. Ze heeft het huis “gevuld” met herinneringen. Van de theepot op de kachel tot de radio in het venster, elk detail is terug te zien in het miniatuurhuis. Ondanks dat ze nog nooit eerder een schroevendraaier had vastgehouden, was ze vastberaden om het huis uit triplex uit te zagen en te vergroten.
Naast het huis staat een imposante boom, die symbool staat voor de natuurlijke omgeving rondom het huis: hoge bergen, ongerepte wildernis en weelderig groen. Het derde element van haar werk is de wolf. Alles begon eigenlijk met de wolf. De wolf staat voor de verhalen uit die tijd en komt terug in haar werk, keer op keer. Serpil noemt de wolf Jasmijn, een persoonlijke connectie met het dier.
De wolf Jasmijn
Die jeugdjaren in Serpil’s oude dorp waren spannend en hadden een bijna sprookjesachtige sfeer. Ze klommen in bomen, bouwden hutten in de wilde natuur en mochten zelfs met hun ooms mee op jacht. Er waren weinig regels. Het leven was er vrij, wild en vol avontuur. En ook de dieren waren er bijzonder. Slangen, bergkatten en... de wolf. Hoewel ze ze nooit zag, hoorde ze ze wel. Hun gehuil weerklonk achter hun huis. Haar oma kon er prachtige verhalen over vertellen.
Het afstudeerproject van Serpil zou niet compleet zijn zonder de wolf. Een "echte" wolf. Ze wist precies hoe hij eruit moest zien en in welke houding hij moest staan. Ze zocht overal, op internet, in Parijs, Brussel. Het moest perfect zijn. Uiteindelijk kreeg Serpil contact met een preparateur van dode dieren in Duitsland. Na een lange, nachtelijke rit van 400 kilometer - ze moest de volgende dag weer op school zijn - had ze haar eindelijk gevonden. Jasmijn. Het was het begin van alles.
Tommiks
Serpil Kalak’s oom studeerde aan de universiteit in de stad en kwam eens per week naar hun dorp. Bij elk bezoek bracht hij een stripboek voor haar mee: Tommiks. Ze kon nauwelijks wachten tot hij weer zou komen. De manier waarop het stripverhaal getekend was, fascineerde haar enorm. Tommiks werd haar held en ze raakte niet uitgekeken op de tekeningen. 's Nachts, stiekem met de lakens over haar hoofd en een brandend kaarsje op haar kussen, bladerde ze door de strips.
Toen ze naar Nederland vertrokken, moest Serpil haar geliefde Tommiks achterlaten in Turkije. Maar in 2012 vloog ze naar Istanbul. Ze werkte aan haar eindexamenproject en besloot dat ze absoluut een exemplaar van Tommiks moest vinden. Na een vijfdaagse zoektocht vond ze eindelijk, op de laatste dag van haar verblijf, haar held terug. Tommiks bleek nog steeds een grote inspiratiebron voor haar werk te zijn, zelfs na al die jaren..